In gesprek met Simon van Vuure “Weet waar je vandaan komt.” Over nuance, paling vissen, de H.B.S., de heer Sinnema, Delta Lloyd, rekenrente en Soest
Simon (83, je geeft het hem niet), is nog steeds actief als actuaris. Hij werkt op dit moment bij een kleine beleggingsmaatschappij, die gelieerd is aan de Conservatrix Groep S.a.r.l. “Maar het is nu echt mooi geweest”, hij verwacht in de loop van het eerste halfjaar van 2023 na een imposante carrière volledig te stoppen werken. Simon bekleedde in zijn lange loopbaan (meer dan 60 jaar) vele rollen. Zo was hij directeur van de Schadeverzekeringsmaatschappij Metaal en Technische Bedrijfstakken (2007-2012), lid van het MT van Mercer Nederland, verantwoordelijk voor consulting van verzekeraars, voorzitter van het Koninklijk Actuarieel Genootschap (1996-2002), Directeur levensverzekeringen en Hoofd Actuaris bij Delta Lloyd, bestuurslid van de Nederlandse Vereniging van Levensverzekeraars (de voorloper van het huidige Verbond van Verzekeraars).
Interview: Anno Bousema, partner Financial Assets Actuarial Executive Search.
Dit is het 15e interview in een reeks gesprekken met actuarieel professionals, die gepubliceerd worden op actuaris.nl en LinkedIn.
We hebben voor het interview afgesproken in het schitterend gelegen Huize Canton van voormalig verzekeraar Conservatrix in Baarn. Het statige gebouw ademt nog steeds de sfeer van begin 1900. Het interieur met neo-stijlelementen en motieven uit de Rococo en veel houten lambriseringen, is in originele staat gebleven. Huize Canton was een van de eerste villa’s in Baarn met elektriciteit, er werd zelfs een centraal stofzuigersysteem aangelegd. Vanaf 1920 zetelde verzekeraar Conservatrix, opgericht in 1872, in de Baarnse villa. Het ging heel lang goed maar in 2017 werd de roemruchte verzekeraar wegens onvoldoende financiële reserves door DNB gedwongen haar bedrijf voor € 1 over te dragen aan de Amerikaanse verzekeraar Eli Global. “Een niet doordachte en ongecontroleerde stap van de DNB, die heeft geleid in 2020 tot het uiteindelijk faillissement…”, verzucht Simon.
Het wordt een interessant en persoonlijk gesprek met Simon, met wie ik in zijn hoedanigheid als voorzitter van het Actuarieel Genootschap zes jaar (1996 – 2002) zeer plezierig heb mogen samenwerken. Simon staat nog steeds positief en geëngageerd in het leven, zijn lange en afwisselende loopbaan in verzekeringsland vormt een rijke en onuitputtelijke bron voor kleurrijke en bijzondere verhalen en anekdotes. Hij is een man van nuance, relativerend, beminnelijk en diplomatiek. Je kunt maar beter conflicten vermijden, want er zijn vaak veel creatievere, elegantere en slimmere wegen die naar Rome leiden. Hij is geen man van grote gebaren en sterke verhalen. Hij leeft volgens eigen zeggen een stabiel en eenvoudig leven, zo is hij al meer dan 25 jaar vegetariër, nog lang voordat dit een hype werd en de lifestylebladen bereikte. “Vergeet je afkomst niet, weet waar je vandaan komt.”
Simon zag vlak voor het uitbreken van de 2e Wereldoorlog in Amsterdam het levenslicht. Hij is, zoals hij zelf lachend zegt: “In een 4 sterrenhotel geboren in de Linnaeusstraat”. Zijn wieg stond namelijk in het Burgerziekenhuis, het speciaal voor de ‘kleine burgerij’ gebouwde hospitaal, dat in 1991 van functie veranderde in het 4 sterren hotel The Manor Amsterdam. Zijn ouders woonden ten tijde van zijn geboorte in Amsterdam maar verhuisden na een korte tijd in een tussenwoning uiteindelijk naar het dunbevolkte en landelijke Schellingwoude in Amsterdam-Noord. Daar groeide de kleine Simon in een dijkwoning tussen de weilanden en het water op in een harmonieus gezin. Zijn moeder die het huishouden bestierde was een rustige en diplomatieke vrouw, Simon heeft dat ongetwijfeld van haar meegekregen en overgenomen. Zijn vader was scheepstimmerman en schrijnwerker en werkte bij De Vries en Lentsch, een scheepsbouwer die aanvankelijk houten roeiboten bouwde voor de haven van Amsterdam, maar later overging op het ontwerpen en bouwen van luxe zeil- en motorjachten. Hij was een introverte en eerlijke man, harde werker ook. Simon en zijn jongere zus beleefden een plezierige en zorgeloze jeugd in Schellingwoude en omstreken. Hij was echt een buitenkind en ging vaak op avontuur en ravotten in het omringende waterland en de weilanden. Helpen bij het hooien op het land van zijn oom. Met zijn buurman, die palingvisser was, voer hij om te helpen in een botter het IJsselmeer op; never a dull moment.
Na de lagere school ging Simon naar de eerste klas van de MULO (Meer Uitgebreid Lager Onderwijs, vergelijkbaar met Mavo/Havo), maar al gauw bleek dat hij meer aan kon en stapte hij over naar de eerste klas van de H.B.S. (Hogere Burgerschool, vergelijkbaar met VWO). Op de H.B.S. had Simon, die gewend was om veel buiten te spelen en rond te struinen, het niet altijd makkelijk. Het strenge en gestructureerde onderwijssysteem van de middelbare school en de vele uren die hij in het H.B.S. schoolgebouw moest doorbrengen waren niet aan hem besteed. Hij, die aan de vrijheid en het buiten zijn gewend was, vond gelukkig een goede uitlaatklep in de buitensport waar hij zich -gezegend met het nodige talent- volledig kon uitleven in roeien, atletiek en voetbal.
Als doorzetter rondde hij de H.B.S. uiteindelijk toch af en moest toen in militaire dienst. Bij de landmacht werd hij soldaat bij het krijgsmachtonderdeel Cavalerie. Na een opleidingsperiode werd de Koning Willem III kazerne in Apeldoorn zijn nieuwe thuis. Hij kreeg bij de Staf van het Eerste Legerkorps een rol op de administratie van de kazerne. Na zijn diensttijd keerde hij terug naar het ouderlijk huis in zijn geliefde Schellingwoude, waar hij uiteindelijk bleef tot z’n 26e, toen hij ging trouwen.
Tsja, en dan, na je diensttijd, wat ga je doen, welke professionele weg sla ik in? Zijn beroepskeuze was best even zoeken, Simon wist niet meteen wat hij wilde. Maar oom Klaas, die bij de Sociale Verzekeringsbank werkte, bracht uitkomst en gaf hem de raad in het verzekeringsbedrijf te beginnen. En daar had Simon wel oren naar. Hij solliciteerde bij de Amsterdamse Maatschappij van Levensverzekering, afgekort Amstleven. Hij werd aangenomen door de heer Sinnema, actuaris, en ging werken op de wiskunde afdeling op de afdeling collectieve verzekeringen. Na een aantal jaren gaf de heer Sinnema hem de wijze raad om te gaan studeren en de avondopleiding tot actuaris te volgen. De opleiding was destijds opgedeeld in 3 delen (a, b en c), die Simon achtereenvolgens soepel doorliep om in 1974 af te studeren als actuaris. Mede door het afronden van de actuariële opleiding kwam zijn ontwikkeling en loopbaan in een hogere versnelling terecht. “Je kunt me gerust een laatbloeier noemen”. Uiteraard wilde Simon lid worden van het Actuarieel Genootschap en meldde zich aan. Daartoe had je destijds de aanbeveling van tenminste 2 leden nodig, en die vond hij.
Schaalvergroting van verzekeraars door fusies en overnames werd vanaf de jaren 50 van de vorige eeuw een regelmatig terugkerend verschijnsel. Amstleven kocht verschillende kleine verzekeraars (ook schadeverzekeraars) op en fuseerde in 1967 met de Hollandsche Sociëteit. Beide verzekeraars gingen samen verder onder de naam Delta. Er volgde nog een overname van de Noord-Braband en een fusie met schadeverzekeraar Nederlandsche Lloyd onder de naam Delta Lloyd. Simon, die al deze overnames en fusies meemaakte, en zijn carrière vooruit wilde brengen, merkte dat hij er door de sterke hiërarchie en het anciënniteitsbeginsel lang over zou doen substantiële stappen naar meer verantwoordelijke rollen te maken.
Simon was en is niet de puur technische vak-actuaris, die tot 3 of 4 cijfers achter de komma door rekent. Hij heeft veel meer een integrale en brede blik op het verzekeringsbedrijf en de financiële risico’s als geheel. En dat werd opgemerkt door de directie van Delta Lloyd, die hem vrij snel, we schrijven 1976, als Hoofdactuaris vroeg te gaan werken bij de Delta Lloyd Groep Leven en Schade. Later werd hij ook nog benoemd als directeur van het Levensverzekeringsbedrijf bij Delta Lloyd, en had daarmee een zware combinatie functie. De zeer getalenteerde actuaris Kees Klijnsmit, velen kennen hem nog als bevlogen docent van de BUOAW deeltijd opleiding tot actuaris, werd zijn zeer gewaardeerde rechterhand. Een directierol is prachtig, maar er was meer. Simon is al vrij snel buiten zijn directe werkkring betrokken geraakt bij commissies en werkgroepen van de Vereniging van Levensverzekeraars, later opgegaan in het Verbond van Verzekeraars, als afgevaardigde van Delta Lloyd en de Nederlandse verzekeraars. Zo heeft hij als vertegenwoordiger van de Vereniging van Levensverzekeraars intensieve en belanghebbende contacten gehad met de politiek, met name toen in de tweede helft van de jaren 80 het onderwerp HIV/AIDS speelde in relatie met het acceptatiebeleid van verzekeraars van HIV positieven en AIDS patiënten. Hij zat daarvoor aan tafel bij de ministers Wim Kok (Financiën) Ernst Hirsch Ballin (Justitie) en staatsecretaris van volksgezondheid Hans Simons. Samen hebben ze een goede en faire constructie gevonden met oog voor de belangen van alle betrokkenen.
Na vele jaren Delta Lloyd maakt Simon een korte uitstap naar de Kamerbeek groep in Amersfoort, om daarna in begin 1993 bij het adviesbureau Ten Pas in dienst te treden, waar hij zich richt op het adviseren van verzekeraars. Ten Pas gaat op in Mercer Management Consulting, waar Simon een detacheringstak opzet en een groep van om en nabij 50 actuarissen aanstuurt. In 2005 wordt Simon directeur van de schadeverzekeraar voor metaal en techniek (NV Schade), met name gericht op WAO de inkomensverzekeringen.
De laatste jaren werkt hij niet meer full time, maar vervult rollen als commissaris en hij werkt, zoals al aangeven, bij de belegginsmaatschappij van Conservatrix Groep, 2 tot 3 dagen in de week. Hij vindt dit ontzettend leuk om te doen, maar denkt toch wel langzamerhand aan het beëindigen van zijn actieve werkzame leven. Daarbij speelt ook de wens van zijn vrouw Mieke een rol die graag meer tijd met Simon wil doorbrengen. En dat vindt Simon zelf eigenlijk toch ook wel.
Simon is wars van mensen die zonder kennis van zaken en ongefundeerd maar wat roepen, zonder te weten waar ze het over hebben… Het lijkt erop dat juist dit soort mensen voor de vele praatprogramma’s worden uitgenodigd. Jonge startende actuarissen geeft hij mee om in hun werkzame leven pas na degelijk onderzoek en deugdelijke analyses met een mening of advies te komen. Bereid je altijd degelijk voor, kom goed beslagen ten ijs. Blijf nieuwsgierig en investeer blijvend in je ontwikkeling, liefst zo breed mogelijk. Maar altijd op basis van een sterke technische basis. De laatste jaren worden door de toenemende regelgeving ook de juridische aspecten steeds belangrijker. Bekwaam je daarnaast ook op het terrein van je algemene en persoonlijke vaardigheden door buiten je directe werkring in voor jou relevante werkgroepen en commissies te participeren, of in een bestuur zitting te nemen. Speciale aandacht vraagt Simon voor de commerciële en marketing kant en het domein van productontwikkeling.
Besef dat je als actuaris in een unieke en cruciale positie zit. Je kunt grote toegevoegde waarde leveren bij verzekeraars en pensioenfondsen. Met je actuarieel-technisch onderlegde expertise en ervaring heb je een brede blik en overzicht op het managen van de financiële risico’s en je bent daarmee onmisbaar. Pak die rol!
Simon werd lid van het Actuarieel Genootschap in 1974, de vereniging telde toen 199 leden, tegenover 1.400 Anno 2023. Hij werd in 1996 voorzitter van de vereniging als opvolger van Willem Meijer en zou de voorzittershamer 6 jaar vaardig hanteren. Hij heeft tijdens zijn bestuursperiode meerdere mooie projecten voorbij zien komen. De publicatie van de Overlevingstafel, die opnieuw een langer leven voorspelde. Met het dossier Rekenrente heeft hij zich intensief bemoeid. Hij voerde over de noodzakelijke verlaging van 4 naar 3 % intensieve gesprekken met de voorzitter van de Verzekeringskamer Arend Vermaat. De beoogde verlaging is mede op basis van fundamenteel onderzoek van het Actuarieel Genootshap voor verzekeraars van 4 naar 3 % teruggebracht. Dit had absoluut ook moeten gebeuren voor de pensioenen. Simon heeft zich daar hard voor gemaakt, zelfs werd communicatieadviseur Charles Huijskens als professioneel lobbyist ingehuurd om invloed uit te oefenen. Alle inspanningen mochten helaas niet baten, er kwam geen verlaging, alle waarschuwingen werden in de wind geslagen. “Had men ook voor pensioenfondsen de rekenrente verplicht van 4 naar 3% teruggebracht dan had dat in die tijd de zo nodige vele miljarden guldens financiële versterking betekent. In plaats daarvan ging men nog enige tijd door met het verlenen van zogenaamde premievakanties (premieafdracht nul). Dit leidde tot oplopende achterstanden in de financiering bij grote fondsen. Maar vakbondsmannen als Lodewijk de Waal en ook anderen wilden daar destijds niets van horen.”
Simon is erelid van het KAG en bepleit een invloedrijke rol voor het KAG, ook in deze tijd. Hij vindt dat er onderwerpen en kwesties genoeg zijn waaraan het KAG een relevante bijdrage kan leveren, nu en in de toekomst. Maar je moet wel de kansen aangrijpen. Zo had het KAG een grote rol kunnen opeisen en spelen bij het thema inkomensverzekeringen en pensioenen voor zzp-ers. Daar lag een grote kans om de actuariële beroepsgroep te positioneren.
Simon is nu 83 jaar en staat nog vol in het leven. Hij heeft na vele jaren zijn geboorte- en woonstad Amsterdam, de laatste 17 jaar in een appartement op het KNSM eiland, met enige pijn in zijn hart, verlaten en woont sinds kort in Soest. Omdat de woonomstandigheden in Amsterdam minder werden is hij met zijn vrouw Mieke gaan omkijken naar een nieuwe woning. En die vonden ze in het bosrijke Soest, centraal in Nederland gelegen. Na een gewenningsperiode hebben zij daar hun plaats gevonden. Ze zijn al betrokken bij mantelzorgen voor een aantal mensen in hun directe omgeving.
Als ik Simon naar zijn plannen voor de toekomst vraag roept hij lachend: “Jazeker, 84 jaar worden!” “Maar even alle gekheid op een stokje: ik wil meer vrije tijd samen met mijn vrouw doorbrengen met wandelen, vakanties, culturele activiteiten. Gezond blijven is ook erg belangrijk.” Hij had al eens een hartoperatie in 2010, waarna hij door zijn sterke gestel gelukkig weer snel weer de oude was. “Eigenlijk heb ik verder geen hele grote plannen of een bucketlist.” Hij wil, zoals hij z’n hele leven al doet, de actualiteit blijven volgen en lichamelijke en geestelijk fit blijven. Actief blijven bewegen en het hebben van doelen en bezig blijven met zinvolle dingen draagt daaraan bij, weten we uit verschillende onderzoeken. Of het Simon echt lukt zijn beroepsmatige leven af te sluiten is voor mij nog wel een vraagteken. Een ding is zeker: hij zal hoe dan ook zinvol en gedreven bezig blijven en midden in het leven blijven staan. Simon: always good company, graag tot weerzien!
